Τόσο hype για το τίποτα. Αrtflop (Η Lady Gaga δεν ξέρει να χάνει)

 

Η αποτυχία του όχι κακού άλμπουμ της ARTPOP μετά από το εξωφρενικό promotion του προκαλεί μεγάλη εντύπωση – και απορία

 

Όταν πριν από 3 μήνες η Gaga κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι απ’ τον πολυαναμενόμενο τότε δίσκο της, το Applause, έβγαλε και ένα βιντεάκι γεμάτο με άσχημα πράγματα που θα μπορούσαν να ειπωθούν εναντίον της (“Η Lady Gaga ξόφλησε”, “ο δίσκος της είναι αποτυχία” κλπ.). Λίγες μέρες αργότερα, εμφανίστηκε στα βραβεία του MTV και έβαλε προηχογραφημένες φωνές να την γιουχάρουν. Το κόλπο ήταν γνωστό: Υποβάθμιζε η ίδια τον εαυτό της, για να μην την υποβαθμίσουν οι άλλοι – ακύρωνε εκ των προτέρων τις αντιδράσεις σε περίπτωση αποτυχίας.   Ενώ όμως έδειχνε ότι και καλά αδιαφορούσε για την εμπορική επιτυχία έκανε τα πάντα για να την πετύχει με το ARTPOP. Για πάνω από ένα χρόνο δημιούργησε το μεγαλύτερο hype που έχει υπάρξει ποτέ για δίσκο. Επίσης, φρόντισε τους τελευταίους μήνες να κάνει σχεδόν κάθε μέρα κάτι εντυπωσιακό ή παράξενο ή αηδιαστικό που θα την κρατούσε στην επικαιρότητα, και προσπάθη

σε με κάθε απεγνωσμένο τρόπο να κλέψει/εξαπατήσει τα charts κάνοντας κόλπα με τα streams της στο youtube, πράγμα που είχε προκαλέσει την αντίδραση των υπευθύνων των τσαρτς.

Όταν όμως το πρώτο σίνγκλ δεν έγινε το σουξέ που αναμενόταν, η ίδια στο twitter της δήλωσε πως δεν την ενδιαφέρουν τα νούμερο ένα (όταν δεν τα έχει, προφανώς) αλλά η ίδια η μουσική. Φαινόταν ήδη απελπισμένη: έκανε τα πάντα -ακόμα και ξεδιάντροπους διαγωνισμούς στους οποίους οι φανς της έπρεπε να αγοράσουν ο καθένας εκατοντάδες αντίτυπα του Applause-, κι όταν αποτύγχανε δήλωνε ότι τάχα αδιαφορεί για τα τσαρτς.   Ολόγυμνη με την Μαρίνα Αμπράμοβιτς, οικειοποίηση του Andy Warhol, δηλώσεις μεγαλομανίας περί σύζευξης της τέχνης με την ποπ μουσική (λες και δεν το είχε κάνει κανείς πριν απ’ αυτήν, πχ. ακόμη και ο ίδιος ο Warhol), εμφάνιση στο itunes festival με τα μισά τραγούδια του δίσκου, διαφημίσεις παντού, εμφανίσεις σε βραβεία, τρελά ντυσίματα, πάρτι σε ζωντανή μετάδοση, φήμες που διοχέτευσε η ίδια για συναυλία στο διάστημα – ώστε να τις επιβεβαιώσει την κατάλληλη ώρα και να κερδίσει κι άλλη δημοσιότητα.   Και φυσικά η χρήση του ίντερνετ ως εργαλείο αυτοπροβολής. Με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ θυμήθηκε να τσακωθεί με τους πρώην φίλους της, να μιλήσει για τα ναρκωτικά της, για το βάρος της, για τον φημολογούμενο ερμαφροδιτισμό της, για τη σχέση της με τη Μαντόνα (που, με παρόμοια, αλλά πολύ λιγότερα κολπάκια πέρσι πούλησε ΠΟΛΥ περισσότερο με τον δίσκο της MDNA – και φέτος είναι ΝΟ1 στη λίστα τραγουδιστριών με τα περισσότερα έσοδα, μπροστά από την Gaga και την μάλλον αποτυχημένη περιοδεία της, διανύοντας το 30ο έτος στην κορυφή).   Κάτι όμως πήγε στραβά. Και παρά το πρωτοφανές promotion -λέγεται ότι η δισκογραφική της εταιρία Interscope ξόδεψε 25 εκατ. δολάρια για τη διαφήμιση, και τον χρηματισμό ραδιοφώνων για να παίζουν τα τραγούδια της, αλλά και του Billboard για να κάνει παρατυπίες στα τσαρτς του προωθώντας την Gaga – ο δίσκος αγοράστηκε σχεδόν μόνο από τους σκληροπυρηνικούς της φανς, και όχι καν από όλους. Σα να είχε τον ανθρωποδιώκτη.

Η πιο πολυσυζητημένη κυκλοφορία της χρονιάς πούλησε ελάχιστα στις ΗΠΑ την πρώτη εβδομάδα (σε σχέση με την ιδιότητά της ως MegaStar, με τον προηγούμενο δίσκο της, αλλά και το προηγούμενο Νο1), πηγαίνοντας Νο1 χάρη στα Little Monsters με πωλήσεις πολύ χαμηλότερες απ’ την περσινή Madonna, και χαμηλότερες από την φετινή Katy Perry ή τη Miley Cyrus – το ίδιο και στην Αγγλία, όπου πιθανότατα θα βγει τελείως απ’ το Τοπ-10 την δεύτερη εβδομάδα. Τόσο hype για το τίποτα.   Καταλαβαίνω ότι αυτό που οι φανς της αποκαλούν GP (General Public), ο απλός κόσμος δηλαδή, την έχει βαρεθεί και σιχαθεί, και δεν θέλει πια να ακούσει γι’ αυτήν – ή μάλλον θέλει να ακούει γι’ αυτήν, απλώς δεν θέλει να ακούει τα τραγούδια της. Όλοι οι καλλιτέχνες περνούν απ’ αυτήν τη φάση. Κι η Μαντόνα στραβοπάτησε αρκετά αργά στην καριέρα της με το Erotica το 1992 ή το American Life το 2002 και ανέκαμψε. Μόνο που στη σημερινή εποχή που φούσκες σαν την Gaga φτιάχνονται μέσα σε δευτερόλεπτα χάρη στη δύναμη του ίντερνετ, η πτώση και η αποτυχία έρχονται πολύ πιο γρήγορα – και με περισσότερο πάταγο.
Και όμως μου κάνει εντύπωση. Το ARTPOP ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα απ’ τον προηγούμενο δίσκο της (Born this Way) που έκανε επιτυχία λόγω κεκτημένης ταχύτητας και μάρκετινγκ. Κι ενώ ο προηγούμενος ήταν πειραματικός και κακόφωνος και δύσκολος και λίγοι πέρα από τους φανς άντεξαν να τον ακούσουν ολόκληρο πάνω από μία φορά, ο τωρινός είναι χίλιες φορές πιο εμπορικός και εύκολος στο αυτί – αν και οι δηλώσεις της Gaga πως έφτιαξε ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ όταν έφτιαξε απλώς ένα συνηθισμένο ποπ άλμπουμ είναι γελοίες.    Κάθε τραγούδι είναι φτιαγμένο αριστοτεχνικά για να γίνει σουξέ, ανακυκλώνοντας παλιότερες μελωδίες της Gaga (και της Μαντόνα κλασικά, αν και λιγότερο αυτή τη φορά).

 

 

Όπως οι απεγνωσμένοι για εμπορικότητα δίσκοι της Βίσση -που έχουν κάτι για όλους, λίγη τέκνο, λίγο ζεϊμπέκικο, λίγο λαϊκοπόπ, καμιά οπερετική μπαλάντα-, έτσι και εδώ έχουμε ποικιλία στοχευμένη στους πάντες, καναδυο μαύροι στα r’n’b κομμάτια, επικές μπαλάντες για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, και πάει λέγοντας.    Η ποπ είναι πραγματικά καλή σε αυτό το άλμπουμ. Η τέχνη, όχι και τόσο. Για ένα πρότζεκτ που υποτίθεται ότι θα ένωνε τη μουσική με τα εικαστικά, -και πέρα απ’ τις σελεμπριτοφιλίες και αλληλοδιαφημίσεις με τον Κουνς ή την Αμπράμοβιτς-, σε καμία περίπτωση δεν καταλαβαίνεις ακούγοντας τον δίσκο ότι υπάρχει οποιοδήποτε κόνσεπτ πίσω απ’ τα τραγούδια. Είναι όλα χιτάκια, απ’ αυτά που ακούγονται αυτήν την εποχή απ’ τον κάθε τυχαίο τραγουδιστή, τα οποία θα ήταν ικανά να κάνουν Νο1 επιτυχίες σ’ όλο τον κόσμο – αν η ίδια η καλλιτέχνιδα δεν είχε ανεβάσει μόνη της τον πήχη τόσο ψηλά, αποτυγχάνοντας τελικά να τον πλησιάσει καν.   Διαβάζοντας τις μέτριες κριτικές και βλέποντας τις απογοητευτικές πωλήσεις – για τις οποίες υπεύθυνη είναι η αντιπαθής προσωπικότητα της Gaga και η μεγαλομανία της – η τραγουδίστρια μοιάζει να έχει φρικάρει. Η κατάρρευσή της είναι δημόσια, και απογοητευτική. Το ότι κάποιοι θα έγραφαν ότι η φούσκα θα έσκαγε ή θα μιλούσαν για ARTFLOP το ήξερε από πριν κι η ίδια – και είχε προσπαθήσει να το ακυρώσει με τους τρόπους που έγραψα στην αρχή.

Τώρα όμως που τα δημοσιεύματα για το ARTFLOP είναι γεγονός, και παρ’ ό,τι η ποπ του άλμπουμ είναι μια χαρά, η ίδια άρχισε να κλαίγεται στο τουίτερ της για τους haters, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επιτεθεί στο Billboard – που είναι το μόνο μέσο που την υποστήριξε, σε βαθμό κακουργήματος (και πιθανότατα χρηματίστηκε για να την προωθήσει – μέχρι κι ένα τραγούδι της που δεν ακούστηκε στο ραδιόφωνο ούτε πούλησε αντίτυπα έβαλε στο Νο8 του την περασμένη εβδομάδα, παράτυπα εντελώς).    Μετά την επίθεσή της στο Billboard, οι φανς της άρχισαν να κλαίνε τη μοίρα τους. “Αφαιρέστε της τη δυνατότητα να κάνει τουίτς” έγραψε κάποιος στο GagaDaily, ενώ άλλος πρότεινε: “Να πάει κατευθείαν για αποτοξίνωση. Ρεζιλεύεται όταν επιτίθεται στους μοναδικούς της υποστηρικτές, έχει τυφλωθεί απ’ την αποτυχία και κάνει ό,τι να ‘ναι.” (Τώρα που κοίταξα το τουίτερ της είδα ότι έσβησε την επίθεσή της προς το Billboard, ποιος ξέρει με ποιου τη συμβουλή – ευτυχώς, έστω κι αργά.)

Το ζουμί της υπόθεσης: Το ARTPOP έχει καλή ποπ και κακή art.     Πόσο μου λείπει πάντως ο Andy Warhol με την ψύχραιμη εμπορικότητά του και τον ακομπλεξάριστο αυτοσαρκασμό του.   Και πόσο μου τη δίνουν όσοι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν χωρίς να τον έχουν καν καταλάβει.

Lifo