Πόσα Mikel χωράει αυτός ο τόπος;

Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ο δημιουργός της αλυσίδας, Λευτέρης Κυριακάκης, ο οποίος μας αποκαλύπτει επίσης το μυστικό της επιτυχίας των Mikel, καθώς και τον πρώτο σταθμό τους στο εξωτερικό

Μέχρι και το καλοκαίρι του 2013 τα Mikel κυκλοφορούσαν στην πρωτεύουσα ως αστικός μύθος. Όλοι είχαν κάποιο φίλο (φοιτητή, φαντάρο, συνάδελφο) από την Λάρισα που τους είχε μιλήσει για μία καφετέρια που με 2 ευρώ έπινες αξιοπρεπέστατο καφέ, τα κεράσματα και τα κέικ πηγαινοερχόντουσαν, οι σερβιτόροι ήταν ευγενικοί και εξυπηρετικοί και το σημαντικότερο: μάζευε τον καλύτερο κόσμο της πόλης.

Δεν ξέρω εάν οι αφηγητές έβαζαν ουρές και κεφάλια στην ιστορία τους (κυρίως ως προς τα κέικ) όμως με βάση τα δεδομένα της Αθήνας της ύφεσης η περιγραφή ακούγονταν βγαλμένη από άλλες εποχές που η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν γνωρίσαμε.

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον εμπνευστή και δημιουργό των Mikel, τον Λευτέρη Κυριακάκη, ήταν πέρυσι τον Ιούλιο, στα εγκαίνια του καταστήματος στο Αιγάλεω, ένα από τους πρώτους τους σταθμούς στην Αθήνα. Τριανταπεντάρης, φιλικός που όμως δεν του αρέσει πολύ η δημοσιότητα (σ.σ. για αυτό και δεν θα δείτε πουθενά φωτογραφία του) με παρέπεμψε στην σύζυγο του Χρύσα Γερολυμάτου, υπεύθυνη ανάπτυξης της αλυσίδας, η οποία και μου ξεδίπλωσε το κουβάρι της ιστορίας του Λευτέρη και των Mikel. Το πως ξεκίνησε από την Λάρισα ως σερβιτόρος σε καφετέρια, το πως έφτιαξε τα πρώτα δικά του μαγαζιά σε συνεργασία με άλλους επιχειρηματίες και πως το 2008 πήρε την απόφαση να ξεκινήσει την δική του αλυσίδα. Στο αρχικό σχήμα ήταν τα αδέλφια του Μίλτος και Κυριάκος που ακόμη και σήμερα κρατούν τις θέσεις του υπεύθυνου αρχιτεκτονικής χώρων και οικονομικών αντίστοιχα. Παράλληλα τα τρία αδέλφια μοιράζονται και την μαρκίζα του καταστήματος καθώς το όνομα Mikel δεν είναι κάτι άλλο από το αρκτικόλεξο των λέξεων (Μί)λτος, (Κ)υριάκος και (Ελ)ευθέριος, ενώ ο κύριος που φιγουράρει στα ποτήρια και στο σήμα είναι ο συνταξιούχος πατέρας τους.

H κάθοδος στην πρωτεύουσα

Από εκείνο το θερμό πρωινό (σ.σ. ήταν παράλληλα η ημέρα επίσκεψης του Σόιμπλε στην Αθήνα) έχουν περάσει αρκετοί μήνες και τα Mikel έχουν αρχίσει να γίνονται “ανησυχητικά” πολλά στην πρωτεύουσα. Κάπως έτσι πήρα απόφαση να μιλήσω μαζί τους ξανά για να δω που το πάνε. Συναντηθήκαμε την Πέμπτη στην Κοραή δίπλα από την έξοδο του μετρό Πανεπιστήμιο όπου είχαν εγκαίνια ενός ακόμη Mikel. “Ηταν προγραμματισμένο να λειτουργήσει σε τρεις εβδομάδες, αλλά τελικά πέντε το πρωί μπήκε και η τελευταία κούπα στην θέση της και ανοίξαμε” εξηγεί η Χρύσα. Το προσωπικό είναι “ειδικών αποστολών” από την Λάρισα που είναι πάντα έτοιμο για να καλύψει περιπτώσεις όπου οι συνάδελφοι τους που θα “τρέξουν” το μαγαζί δεν έχουν προλάβει να εκπαιδευτούν.

Η Αθήνα αποτελεί πλέον το επίκεντρο ανάπτυξης της Mikel. Για τον λόγο αυτό δημιούργησε δεύτερα γραφεία – πέρα από αυτά της Λάρισας – στην Νέα Φιλαδέλφεια όπου στο τετραώροφο κτήριο που τους φιλοξενεί έχουν μεταφερθεί αρκετές υπηρεσίες ενώ εκεί πλέον γίνεται και η εκπαίδευση των υπαλλήλων της Νότιας Ελλάδας. “Έχουμε φθάσει να απασχολούμε 1.500 άτομα κυρίως στα 71 καταστήματα που έχουν ανοίξει έως σήμερα. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλες αλυσίδες που να διαθέτουν προσωπικό που μπορεί να ξεπερνάει ακόμη και τα 20 άτομα ανά κατάστημα. Σε μία περίοδο που όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει με την ανεργία, είναι σημαντικό να γνωρίζει ο άλλος ότι έχει ένα σταθερό εισόδημα και ασφάλιση” συνεχίζει η Χρύσα και στην παρέα μας προστίθεται και ο Λευτέρης ο οποίος κατά το εθιμοτυπικό έκοψε πριν από λίγα λεπτά την πρώτη απόδειξη.

Το μυστικό της επιτυχίας

Είναι το 25 κατάστημα που έχουν πλέον Αθήνα και από μου εξηγούν το πρόγραμμα μέχρι τον Ιούνιο είναι όλο μπαλόνια και εγκαίνια. Στόχος, με την συμπλήρωση ενός έτους από την κάθοδο τους στην πρωτεύουσα – Ιούλιο του 2013 – να έχουν 50 καταστήματα. Κοινώς μέσα στους επόμενους τρεις μήνες να έχουν διπλασιάσει την παρουσία τους. Με βάση τον προγραμματισμό τον Μάιο θα ανοίγει ένα Mikel σχεδόν κάθε τρεις ημέρες. Αναπόφευκτα τους ρωτάω εάν περίμεναν να έχουν την επιτυχία που σημειώνουν αλλά και γιατί η Αθήνα έπεσε αμαχητί στους Λαρισαίους.

“Δεν έχει να κάνει με Αθηναίους, Λαρισαίους ή Θεσσαλονικείς” μου εξηγεί ο Λευτέρης “η διαφορά έχει να κάνει με την διαφορετική κουλτούρα που έφερε το Mikel στην συγκεκριμένη αγορά. Είναι πολλά, αλλά μίας και ανέφερες την Αθήνα, θυμάσαι πως ήταν διαμορφωμένη η αγορά των cafe πριν από μερικά χρόνια στην πόλη; Στα θεωρούμενα in σημεία τα μπροστά τραπέζια ήταν όλα reserve, στην είσοδο θα ήταν ένας τύπος με μαύρα γυαλιά που θα σου έλεγε να πας όσο πιο πίσω γίνεται, αν η παρέα ήταν μεγαλύτερη από την χωρητικότητα του τραπεζιού θα έπρεπε προσωπικά να γυρνάς τραπέζι τραπέζι για να βρεις μια καρέκλα, να περιμένεις πότε θα ευκαιρήσει ο σερβιτόρος να σε εξυπηρετήσει και πάει λέγοντας. Αυτές οι εικόνες στο Mikel δεν υπάρχουν. Θα σε υποδεχθούν οι άνθρωποι μας με ένα χαμόγελο και θα φροντίσουν όσο χρόνο μείνεις στο κατάστημα, είτε αυτό είναι ένα λεπτό γιατί μπήκες για ένα take away είτε μία ώρα, να φύγεις με ευχάριστη διάθεση”.

Αυθόρμητα ρωτάω την Χρύσα, που είναι και η υπεύθυνη ανάπτυξης, εάν τους τρομάζει αυτή η απότομη ανάπτυξη και αν φοβούνται ότι θα έρθει κάποια στιγμή που αυτό το πράγμα θα ξεφουσκώσει το ίδιο απότομα. Και στα δύο η απάντηση είναι αρνητική. “Η ανάπτυξη γίνεται σε γερές βάσεις, πιστεύουμε οι ίδιοι στο σήμα Mikel και ανοίγουμε αρκετά ιδιόκτητα καταστήματα (σ.σ. της Κοραή είναι ένα από αυτά) και πλέον έχουμε τις δομές ώστε και να προχωρούμε γρήγορα και να ελέγχουμε πιθανά προβλήματα που θα προκύψουν και να τα λύνουμε άμεσα με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο”. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι καταστήματα που είναι «ώριμα» δεν έχουν παρουσιάσει στοιχεία κόπωσης ενώ τόνισε ότι τόσο οι ίδιοι όσο και τα υπόλοιπα στελέχη της διοικητικής ομάδας αν χρειαστεί – που έχει χρειαστεί αρκετές φορές – μπορεί να δουλέψουν μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας για να λύσουν προβλήματα. Η ίδια παραδέχεται ότι πίνει πέντε καφέδες την ημέρα για να τα βγάλει πέρα αλλά όταν φτάνει το βράδυ από την κούραση είναι σαν να μην τους έχει πιει.

Τελικά “πόσα Mikel χωράει αυτός ο τόπος” θέτω το ερώτημα που ήταν και η αφορμή της συνάντησης. Ο Λευτέρης γελάει και μου αναφέρει ένα μικρό ανέκδοτο που είχε κυκλοφορήσει πρόπερσι στην Θεσσαλονίκη, όπου ήδη έχουν 22 καταστήματα και λίγο πολύ έχουν καλύψει την συμπρωτεύουσα. Σύμφωνα λοιπόν με το ανέκδοτο δύο φίλοι συζητούν στο τηλέφωνο: “Φεύγοντας από τα Mikel πήγα σπίτι, δεν θα το πιστέψεις, είχε γίνει και αυτό Mikel”. Πάντως τα Mikel δεν σκοπεύουν να μας πάρουν τα σπίτια και θα αρκεστούν στα 150 καταστήματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και αυτά ενός νέου τύπου καταστήματος που θα κάνει την εμφάνιση του τους επόμενους μήνες. Όμως δεν είναι αυτό το ταβάνι

London calling

Επόμενος σταθμός είναι το εξωτερικό όπου η επέκταση θα έρθει αρκετά σύντομα. Εάν προσέξετε τα χάρτινα ποτήρια της αλυσίδας επάνω έχουν χαρακτηριστικά μνημεία και σύμβολα πόλεων. Ένα από αυτά είναι και το Big Ben το οποίο σκοπεύουν να το βλέπουν από κοντά μέχρι το τέλος του 2014. Και στο Λονδίνο η ανάπτυξη θα γίνει από την ίδια ομάδα η οποία δείχνει να πιστεύει πολύ στις δυνάμεις της ώστε να ριχθεί στην πλέον απαιτητική αγορά της Ευρώπης. “Δεν είναι εύκολο να εμπιστευθείς το δημιούργημα σου σε κάποιον τρίτο. Τι θα γίνει αν για παράδειγμα, κάτι δεν πάει καλά σε αυτή την αγορά; Θα βγει πέρα από τις γραμμές και θα σου αλλοιώσει την εικόνα; Για αυτό επιλέξαμε να προχωρήσουμε αυτόνομα στα πρώτα βήματα ώστε να δούμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες της αγοράς”. Τους εύχομαι καλή τύχη και ανανεώνουμε το ραντεβού για το Λονδίνο.

Μπαίνω στο μετρό και βγαίνω στάση Κατεχάκη για να πάω σπίτι μου. Το Mikel διαγωνίως, αν και μπροστά του το πεζοδρόμιο είναι κατεστραμμένο από τα έργα του ΟΤΕ, είναι γεμάτο. Εννέα η ώρα το βράδυ και όλοι πίνουν καφέ. Στρίβω στην οδό Παπαδά και επηρεασμένος από την συζήτηση κοιτάω να δω αν το σπίτι μου ήταν στη θέση του. Τώρα αν θα ήθελα να έχει γίνει Mikel είναι μια άλλη ιστορία.

Του Κωστή Χριστοδούλου

πηγή: news247